Wspólnota dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa Króla Królów i Pana Panów - z dnia 20 września 2017 roku w Parafii Andrzejów

 

• Łagód Janina
• Oleszko Stanisława
• Bielak Marianna
• Boczek Regina
• Gałus Maria
• Breś Teresa
• Widz Czesława
• Jaskowska Grażyna
• Gałus Tadeusza
• Moskal Krystyna
• Wojtan Marianna
• Kiszka Marianna
• Król Maria
• Wieleba Teresa
• Kłyś Janina
• Golec Maria
• Gałus Zofia
• Kolasa Grażyna
• Dubiel Stanisława
• Myszak Czesława
• Łagód Tadeusza
• Kotrybała Bronisława
• Kotrybała Maria
• Golec Zofia
• Ciupak Elżbieta
• Krzosek Marianna
• Kiszka Anna
• Łagód Stanisław

 

 

ISTOTA INTRONIZACJI

 

   Pojęcie intronizacja (łac. inthronizatio - wyniesienie na tron) określa ceremonię wyniesienia kogoś do godności królewskiej. Ceremonia ta zasadniczo składa się z dwóch części: z aktu ustanowienia króla oraz      z aktu oddania się pod jego władzę. W systemach władzy monarchicznej król panował nad poddanymi      w zakresie określonym prawem królewskim lub prawem danego państwa. Uznanie przez poddanych władcy  i jego praw następowało poprzez złożenie mu hołdu.

Ceremonia Intronizacji dotyczy także, i przede wszystkim, Pana Jezusa. Wyznajemy bowiem, że Jezus jest Królem Wszechświata, a więc Władcą nie tylko wszystkich ludzi i narodów, ale także Panem (Królem) całego stworzenia. Jego władanie jest absolutne: Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi (Mt 28,18). Jest więc najwyższym i de facto jedynym Władcą: Królem królów i Panem panujących (por. Ap 19,16).

To panowanie Chrystusa nad pojedynczymi osobami i nad całymi narodami zostaje proklamowane przez Intronizację. Jednakże w odniesieniu do Pana Jezusa możemy mówić o Intronizacji w znaczeniu tylko częściowym. Jezus otrzymał godność królewską od Ojca, Boga Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, i człowiek nic tu dodać ani ująć nie jest w stanie, tzn. Jezus jest Królem niezależnie od woli człowieka. Natomiast od każdego człowieka i od każdego narodu zależy, czy dobrowolnie uzna królewską godność Chrystusa i czy podporządkuje się Jego władzy...

Więcej na ten temat:

Intronizacja Serca czy Osoby Jezusa? - czytaj»

Teologia intronizacji w nauczaniu Kościoła - czytaj»

Czas nagli! - zobacz»

 

INTRONIZACJA DZISIAJ?

 

Gdy mówimy o panowaniu Jezusa w dzisiejszym świecie, to od razu musimy dodać, że do czasu paruzji zasiada On na tronie w duchowym świecie człowieka. Tak więc władza i panowanie Jezusa są natury duchowej. Nie oznacza to jednak, że nie dotyczą one świata materialnego. Duchowa rzeczywistość jest wyższa od materialnej, a duch panuje nad materią (gdy jest odwrotnie, występuje zjawisko zniewolenia i degradacji godności osoby). Z tego względu duchowe władztwo Jezusa kieruje całą aktywnością ludzką i wszelkimi relacjami międzyosobowymi.

Panowanie Chrystusa nad człowiekiem przenika zatem całą jego rzeczywistość osobową, społeczną, gospodarczą i polityczną. A uznanie bądź nie uznanie Jego godności i władzy królewskiej decyduje o tym, jakimi prawami dany człowiek czy naród będzie się rządził i jakie owoce tych rządów będzie zbierał. Tak więc w rzeczywistości duchowej, objawionej nam przez Boga, Intronizacja jako akt uznania nad sobą Jezusa Króla i poddania się pod Jego władzę jest pierwszym i podstawowym wymogiem wiary chrześcijańskiej.

Więcej na ten temat:

Wiara Kościoła w królewską godność Jezusa - czasy Ojców - czytaj»

Jezus Król w nauczaniu papieskim XIX i XX w. - czytaj»

Ostatnia walka - zobacz»

 

INTRONIZACJA - ŻĄDANIEM JEZUSA I DROGĄ RATUNKU...

 

Żądanie Pana Boga wobec ludzkości, by uznała Go swoim Królem poprzez wyrażony oficjalnie i zewnętrznie Akt Intronizacyjny, pojawiło się na początku XX wieku, a powróciło w naszych czasach z podwójną siłą za sprawą Rozalii Celakówny. W dniu 5 XI 1996 r. doszło do otwarcia procesu kanonizacyjnego S.B. Rozalii Celakówny, a wkrótce potem do ujawnienia jej misji związanej z Intronizacją. Te dwa wydarzenia wstrząsnęły i z coraz to większą mocą wstrząsają elitami duchowymi i politycznymi naszego kraju, zmuszając je do wyraźnego opowiedzenia się za lub przeciw Jezusowi Królowi Polski. W misji Rozalii jest bowiem wezwanie do dokonania Intronizacji (uznania Jezusa Królem Polski), skierowane zarówno do władz kościelnych, jak i świeckich: Jest ratunek dla Polski, jeśli Mnie uzna za swego Króla i Boga w zupełności przez Intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym państwie z rządem na czele… (Rozalia Celakówna, Wyzniania, s. 263n.).

To żądanie Pana Jezusa, by Aktu Intronizacji w imieniu naszego Narodu dokonały razem i jednomyślnie władze kościelne (episkopat) i władze świeckie (prezydent z parlamentem i rządem), stanowi istotę posłannictwa Rozalii i w dziejach chrześcijaństwa jest absolutną nowością. Szczególnie zaskakuje fakt konieczności udziału w Intronizacji władz świeckich. Niezwykłość i rangę tego żądania wyraża ostrzeżenie Boga, skierowane do nas za pośrednictwem Rozalii, że na świat nadchodzi kara o wiele cięższa od kary potopu, a także zapewnienie, że Polska nie zginie, o ile uzna w wyżej opisany sposób Jezusa swym Królem.     W ślady Polski, jak zostało to zapowiedziane Rozalii, pójdzie wiele innych narodów, które także uznają        w Jezusie swego jedynego Króla i Boga; tylko one ocaleją z powszechnej zagłady. Widzimy więc, że w tych postanowieniach Bożych Polska odgrywa doniosłą i bardzo odpowiedzialną rolę wobec całej ludzkości.

Więcej na ten temat:

Wokół Intronizacji Jezusa Króla - video»

Intronizacja wg Rozalii Celakówny - czytaj»

Służebnica Boża Rozalia Celakówna - życie i misja - zobacz»

 

DLACZEGO MAMY DOKONAĆ INTRONIZACJI?

 

Intronizacja jest ideą głęboko biblijną i zawartą w wielowiekowej Tradycji Kościoła. Teoria społecznego panowania Jezusa Króla nad jednostkami i narodami chrześcijańskimi przez wiele lat wyznaczała nieprzekraczalne granice funkcjonowania indywidualnych osób i całych społeczeństw. Jednak zmiany, jakie zaszły w świecie od czasów Oświecenia, odnoszące się do układu stosunków społecznych, filozofii, polityki, moralności oraz, zwłaszcza w ostatnim stuleciu, teologii stopniowo doprowadzały do detronizacji Jezusa Króla i usuwania Go z należnego Mu miejsca w narodach chrześcijańskich.

Stąd też żądanie Pana Jezusa, skierowane do Polski i innych narodów świata, a przekazane za pośrednictwem S.B. Rozalii Celakówny, jest jednocześnie wezwaniem do powrotu jednostek i społeczeństw pod duchowe berło władzy Boga. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że w świecie duchowym poza Bogiem jest tylko jeden uzurpator, zły duch, który próbuje uzyskać władzę nad człowiekiem i światem, będziemy mogli sobie uświadomić, jak ważne jest respektowanie władzy Jezusa i Jego praw w życiu zarówno prywatnym, jak         i publicznym.

Dla każdego chrześcijanina uznanie w Jezusie swojego Króla nie powinno być żadnym problemem, podobnie jak publiczne wyznawanie tej wiary wobec innych.

Więcej na ten temat:

Wokół Intronizacji Jezusa Króla - video»

Czas prawdy! - zobacz»

Czas Króla! - zobacz»

 

JAK DOKONAĆ INTRONIZACJI?

 

Chociaż warunkiem ocalenia, według posłannictwa Rozalii Celakówny, jest ogólnonarodowa intronizacja dokonana przez władze duchowne i świeckie, to każda osoba chętna, by wypełnić misję Rózi, może tego dokonać w wymiarze indywidualnym lub wspólnotowym. Powinniśmy pamiętać, że im więcej osób dokona indywidualnie Intronizacji, tym łatwiej i szybciej dokona się intronizacja ogólnonarodowa.

Aby umożliwić wszystkim chętnym osobom dokonanie Intronizacji, opracowaliśmy wspólnie z pracownikami Biura Postualcji S.B. Rozalii Celakówny na etapie diecezjalnym siedmiodniowe Nabożeństwo Intronizacyjne, które polecamy do odprawienia wszystkim tym, którym leży na sercu sprawa Intronizacji Jezusa Króla Polski    i dobro naszej Ojczyzny.

Więcej na ten temat:      http://intronizacja.pl

 

Galeria z Powstania Legionu Maryi w Parafii MBKP  

w Andrzejowie 5.01.2017 -  w galerii zdjęć

 

Lista członków Prezydium Legionu Maryi

 

• Regina Boczek
• Marianna Wojtan
• Tadeusza Kaproń
• Marianna Kiszka
• Grażyna Jaskowska
• Janina Chmiel
• Maria Golec
• Stanisław Golec

 

Słowo Biskupa Romana Marcinkowskiego opiekuna Legionu Maryi z ramienia Episkopatu Polski

 

Kto to jest ministrant?

Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna.

1. Ministrant jest POMOCNIKIEM przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw. Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do Mszy śwętej. Pomaga po zakończeniu Mszy świętej.

2. Ministrant jest tym, który NIESIE ZNAKI. Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które są dla liturgii niezbędne. Są to przedmioty, które dla liturgii mają szczególne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawiać i wskazywać na inną rzeczywistość.

3. Ministrant powinien sam BYĆ ZNAKIEM. Ministrant przez służbę wskazuje, że każda liturgia i każde nabożeństwo nie jest tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych. Ministrant służąc pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii” to znaczy nie tylko słuchać czy się przyglądać, ale współdziałać, współtworzyć, czynnie się w nią angażować.

 

Materiały formacyjne ministranta

 

KIEDY WCHODZĘ DO KOŚCIOŁA

Pokazuję, że jestem ochrzczony: końce palców zanurzam w wodzie święconej i czynię znak krzyża świętego!Przy moim chrzcie kapłan trzykrotnie polał wodą moją głowę w znaku krzyża. Powiedział przy tym: „nn”, ja ciebie chrzczę w imię Ojca i syna i Ducha Świętego” („nn” to twoje imię).

Przez chrzest Święty stałem się:

• dzieckiem Boga,
• chrześcijaninem,
• członkiem wspólnoty Kościoła świętego.

Znak krzyża uczyniony wodą święconą przy wejściu do kościoła, powinien przypominać mi o tym, że jestem ochrzczony.

Zanim zajmę miejsce w kościele, albo udam się do zakrystii, przyklękam przed tabernakulum!

• Tabernakulum to szafka stojąca na środku ołtarza przyściennego, na osobnej podstawie w pobliżu ołtarza głównego lub w osobnej kaplicy. Tabernakulum służy do przechowywania Najświętszego Sakramentu, czyli Świętych Hostii!
• Wieczna lampka wskazuje, że w tabernakulum znajduje się Najświętszy Sakrament.
• W Najświętszym Sakramencie jest rzeczywiście obecny Jezus Chrystus. W tym Świętym Chlebie jest On tu obecny dla nas!

 

ZAKRYSTIA

 

Zakrystia jest to pomieszczenie znajdujące się w każdym kościele. Przechowuje się w niej naczynia, księgi i szaty liturgiczne, zaś kapłan, ministranci, lektorzy i inni usługujący, przygotowują się do uczestnictwa w liturgii.

Jak powinienem się zachować w zakrystii?

Zakrystia należy do kościoła!

• rozmawiam w niej tylko cicho!
• zdejmuję czapkę!
• nie spożywam w niej nic (nie żuje także gumy!)

 

 

punktualność ministranta

 

Na swój dyżur ministrancki, nie przychodź nigdy na ostatnią minutę!

Ponieważ:

• musisz założyć komże lub albę!
• być może będziesz musiał jeszcze coś przenieść do prezbiterium, czyli tej części kościoła, w której znajduje się ołtarz główny,
• może trzeba będzie jeszcze coś omówić z księdzem,
• ponadto ważne są jeszcze dwie minuty cichego skupienia i zastanowienia przed rozpoczęciem liturgii.

Dlatego niezbędny jest pewien określony czas do przygotowania. Niezwykle ważną regułą obowiązującą każdego bez wyjątku ministranta jest:

• przybyć 10 MINUT przed rozpoczęciem nabożeństwa i to jest punktualność ministranta!

 

UBIÓR MINISTRANCKI

 

Krótszą szatę liturgiczną wkładaną na siebie, nazywamy komżą. Jest ona zawsze koloru białego.

W wielu parafiach ministranci noszą albę z kapturkiem oraz cingulum.

Po skończonym nabożeństwie, złóż komżę i albę!

W niektórych parafiach używana jest sutanna ministrancka. Jest to długa do kostek suknia koloru czerwonego, zielonego, czarnego lub fioletowego.

 

CO OZNACZA STRÓJ LITURGICZNY MINISTRANTA?

 

Ministrant jest znakiem! Również szata ministranta powinna coś przedstawiać, czyli być znakiem.

Strój liturgiczny ministranta, podobnie jak szaty kapłana podczas sprawowania liturgii, pokazują wierzącym, że zgromadzenie w Kościele nie jest zwyczajnym zgromadzeniem, lecz szczególną wspólnotą wierzących w Chrystusa. To liturgiczne zgromadzenie jest uroczystym świętowaniem.

W liturgii świętują nie tylko ludzie, ale Bóg i Jezus Chrystus Świętują razem ze w wspólnotą parafialną.

Pomyśl o ważnej obietnicy Jezusa: „Gdzie dwaj, albo trzej zebrani są w imię moje, tam Ja jestem pośród nich”

 

SZATY LITURGICZNE KAPŁANA PODCZAS MSZY ŚW.

 

Humerał jest to biała chusta okrywająca szyję kapłana.

Alba jest to długa biała szata symbolizująca łaskę chrztu św. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa ,,albus” tzn. ,, biały”.

Cingulum jest to biały sznur (pasek), służący do przepasania alby.

Stuła jest szczególnym znakiem biskupa, kapłana, diakona. Jest znakiem władzy kapłańskiej. Kolor zależy od charakteru danego święta.

Ornat jest to wierzchnia ozdobna szata liturgiczna kapłana odprawiającego Mszę św.

Kolor ornatu zależy również od charakteru danego święta.

Szaty liturgiczne kapłana pokazują, że kapłan ma podczas Mszy św. szczególne zadanie do spełnienia – jako wyświęcony kapłan, przewodniczy z polecenia biskupa liturgii. Może on zamiast Chrystusa wypowiadać nad chlebem i winem słowa Ostatniej Wieczerzy.

 

CO OZNACZAJĄ KOLORY ORNATU KAPŁANA?

 

• Biały – kolor radości, używany jest:
  • w Boże Narodzenie i okres Bożego Narodzenia,
  • w uroczystości Zmartwychwstania i Okres Wielkanocny,
  • Święta ku czci Chrystusa
  • Święta ku czci Świętych (nie męczenników)
• Czerwony – kolor krwi, ognia, miłości, kolor królewski. Używany jest:
  • w Niedzielę Palmową
  • w Wielki Piątek
  • w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego
  • w Święta ku czci świętych męczenników
• Fioletowy – ten kolor jest znakiem pokuty i żałoby. Używany jest:
  • w okresie Adwentu
  • w okresie Wielkiego Postu
  • podczas Mszy pogrzebowych
• Zielony – kolor nadziei. Używany jest:
  • w niedziele zwykłe
  • w dni powszednie okresu zwykłego
• Różowy – kolor radości wśród pokuty. Używany jest:
  • III Niedziela Adwentu i IV Niedziela Wielkiego Postu
• Czarny – kolor smutku, żałoby. Używany jest:
  • podczas Mszy świętych pogrzebowych.

 

POSTAWY PODCZAS LITURGII

 

Chodzenie:

• nie „łazić” albo ociągać się czy marudzić
• nie biegać lub spieszyć się
• iść spokojnie i równym krokiem

Zwróć uwagę na odstęp przed tym, kto cię poprzedza! Trzymaj się prosto, bo chodzenie prosto jest cechą człowieka, któremu naprzeciw wychodzi Bóg.

Stanie:

• nie chwiać się i nie ruszać
• nie stać krzywo (garbić się) i nie opierać się
• stać cicho i prosto!

Kiedy zachowujesz postawę stojącą?

• od początku Mszy świętej aż do oracji włącznie
• od wersetu ,,Alleluja” przed Ewangelią aż do zakończenia Ewangelii
• podczas wyznania wiary i modlitwy powszechnej
• od wezwania kapłana ,,Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę”
• podczas prefacji aż do „Święty, Święty” włącznie
• począwszy od ,,Oto wielka tajemnica wiary” aż do „Baranku Boży”
• podczas Modlitwy po Komunii św. oraz obrzędów zakończenia

Stanie wyraża godność i radość dzieci Bożych oraz gotowość do służby i ofiary. ,,Jestem gotowy iść za Tobą, Panie, gdy Ty mnie wezwiesz”

Siedzenie:

• nie garbić się
• nie oglądać się
• ręce powinny spoczywać na kolanach!

W którym momencie siadasz w liturgii?

• podczas czytań mszalnych, psalmu responsoryjnego i homilii
• podczas przygotowania darów ofiarnych
• podczas rozdawania Komunii św. i chwili ciszy po Komunii św.
• w czasie ogłoszeń parafialnych

Siedzenie jest postawą spoczynku, gotowości słuchania i zastanawiania się.

Klęczenie:

• Jeśli nie trzymasz nic w rękach wówczas złóż je!

Kiedy klęczysz?

• podczas modlitwy eucharystycznej, po śpiewie ,,Święty”
• na słowa ,,Oto Baranek Boży Panie, nie jestem godzien”

Klęczenie jest postawą czci, uwielbienia i adoracji.

Skłon głowy:

• Skłaniamy głowę, kiedy przynoszę coś kapłanowi.

Skłon głowy jest znakiem szacunku i uprzejmości.

Skłon ciała:

• Przy tym pokłonie zginam głęboko głowę i ramiona.

Skłon ciała jest również znakiem czci i uwielbienia. Jeśli w jakimś kościele nie jest przechowywany Najświętszy Sakrament (nie ma „wiecznej lampki”), wtedy skłaniam ciało przed głównym ołtarzem albo przed krzyżem.

Przyklękniecie:

• Przyklękam zawsze na prawe kolano, dotykając nim posadzki

Przyklęknięcie jest najważniejszym znakiem czci i uwielbienia. Jest ono znakiem adoracji: uniżam się przed nieskończonym i niezmierzonym Bogiem i przed Jego Synem Jezusem Chrystusem. Dlatego w kościele przyklękam tylko przed tabernakulum gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament.

Złożenie rąk:

• Ręce powinny być zawsze złożone na wysokości piersi.
• Ręce powinny być stale skierowane ku górze

Kiedy należy złożyć ręce?

• Gdy jako ministrant nie niesiesz żadnego przedmiotu.

Kiedy łączymy nasze ręce razem i składamy je do modlitwy, wtedy znaczy to: my gromadzimy się, zwracamy się do Boga, oddajemy Mu siebie samych!

 

STRUKTURA MSZY ŚWIĘTEJ

 

Obrzędy wstępne

Miejsce: przewodniczenia

W obrzędach wstępnych przygotowujemy się do Mszy świętej. Dokonuje się to poprzez śpiew pieśni, pozdrowienia, wprowadzenie, akt pokuty i modlitwę.

Liturgia Słowa

Miejsce: ambona

W liturgii Słowa słuchamy, co Bóg mówi nam przez słowa Pisma świętego, czyli Biblię i następnie odpowiadamy na nie wyznaniem wiary i modlitwą.

Liturgia Eucharystyczna

Miejsce: ołtarz

• Przygotowanie darów ofiarnych,
• Modlitwa eucharystyczna z Przeistoczeniem,
• Komunia święta.

W czasie przygotowania darów ofiarnych przygotowujemy stół ołtarzowy dla świętej Uczty Ofiarnej.

Podczas modlitwy eucharystycznej kapłan odmawia wielką modlitwę uwielbienia i dziękczynienia. Przy tym wypowiada on słowa Chrystusa z ostatniej wieczerzy. My angażujemy się przez odpowiedzi i wspólnotowe wezwanie.

W Komunii świętej Jezus przychodzi do nas w świętej uczcie.

Obrzędy zakończenia

Miejsce: ołtarz albo miejsce przewodniczenia

Podczas obrzędów zakończenia umocnieni Słowem Bożym i Chlebem Życia, zostajemy przez kapłana wysłani w świat: ,,Idźcie w pokoju Chrystusa”

Liturgia Słowa i Liturgia eucharystyczna są głównymi częściami Mszy świętej. Obrzędy wstępne oraz obrzędy zakończenia stanowią jej części ramowe.

 

CZEGO POTRZEBUJEMY DO LITURGII SŁOWA?

 

Lekcjonarz – tak nazywa się Księga, w której zawarte zostały wybrane teksty Pisma Św. dla Mszy świętej:

• Pierwsze czytanie,
• Psalm responsoryjny,
• Drugie czytanie,
• Alleluja wraz z wersetem przed Ewangelią (Aklamacja)
• Ewangelia.

W zakrystii znajduje się 7 tomów lekcjonarzy.

• I – okres Adwentu i Bożego Narodzenia
• II – okres Wielkiego Postu i okres Wielkanocy
• III – okres zwykły (od 1 do 11 tygodnia)
• IV – okres zwykły (od 12 do 23 tygodnia)
• V – okres zwykły (od 24 do 34 tygodnia)
• VI – czytania w Mszach o Świętych
• VII – czytania w Mszach obrzędowych, okolicznościowych i wotywnych, czytania w Mszach za zmarłych

Ambona – Ambona jest podobna do wielkiego stojaka dla księgi. Na niej leży Lekcjonarz. Z ambony obwieszczane są słowa Biblii, czyli czytania mszalne i Ewangelia. Ż ambony wygłaszane jest także kazanie (lub homilia).

Świece wraz ze świecznikami (akolitki)

Podczas obwieszczania słów Ewangelii, ministranci trzymają dwie świece.

Dlaczego?

W Ewangelii słuchamy orędzia Jezusa Chrystusa, które powinno być światłem dla drogi naszego życia. O tym mówią nam płonące świece podczas Ewangelii. Płonące podczas Ewangelii świece powinny nam to uświadomić!

 

JAK UCZESTNICZYMY W LITURGII SŁOWA?

 

Z otwartymi uszami!

Słuchaj, gdy lektor czyta Lekcję!

Słuchaj, gdy kapłan lub diakon obwieszcza Ewangelię!

Słuchaj, także wtedy, gdy nic nie rozumiesz!

Przez nasze odpowiedzi:

• Po I czytaniu Śpiewamy refren psalmu responsoryjnego
• Przed Ewangelią Przyłączamy się do śpiewu Alleluja
• Po kazaniu Wyznajemy naszą wiarę odmawiając „Wierzę w Jednego Boga” (Credo); bierzemy udział w wezwaniach modlitwy wiernych

 

OŁTARZ ORAZ TO, CO DO NIEGO NALEŻY

 

Ołtarz jest miejscem sprawowania Najświętszej Ofiary i stołem Świętej Uczty.

Krzyż – Na ołtarzu albo w jego pobliżu zawsze stoi krzyż. We mszy świętej świętujemy pamiątkę śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. O tym ma nam właśnie przypominać krzyż – znak zwycięstwa Chrystusa i Jego największej miłości. Pamiętaj o słowach Jezusa z Ostatniej Wieczerzy:

„To jest moje Ciało, które za waz będzie wydane”.

„To jest moja Krew, która za was będzie wylana”.

Obrus ołtarzowy – Ponieważ ołtarz jest świętym Stołem Pana, na którym sprawuje się Ucztę Paschalną, czyli Mszę świętą, dlatego leży na nim także obrus. Nazywamy go obrusem ołtarzowym.

Świece i kwiaty – Świece i kwiaty stojące na ołtarzu pokazuję nam, że Msza święta powinna być uroczystym Świętem. Także w domu stawiamy na stole świece i kwiaty, gdy przeżywamy jakieś szczególne święto. W okresie Adwentu i Wielkiego Postu na ołtarzu nie powinny stać żadne kwiaty.

Podczas przygotowania darów ofiarnych

Przygotowywany jest ołtarz dla Świętej Uczty. Kapłanowi pomagają w tym ministranci:

• Przynoszą mszał wraz z pulpitem.
• Przynoszą kielich i to, co do niego należy.
• Przynoszą chleb, wino i wodę.
• Pomagają przy obmyciu rąk.

Mszał – W mszale nie są zawarte teksty Pisma świętego do czytań mszalnych, lecz modlitwy przeznaczone do sprawowania Mszy świętej (tzw. Oracje), np. : kolekta, modlitwa nad darami, modlitwa po Komunii świętej, Modlitwy eucharystyczne, modlitwy na błogosławieństwo, itd.

 

KIELICH ORAZ TO, CO NIEGO NALEŻY

 

Kielich – Jest to naczynie liturgiczne, w którym w czasie Mszy świętej umieszcza się wino do konsekracji.

Puryfikaterz – Tym ręczniczkiem oczyszcza się i osusza kielich oraz patenę na Hostie.

Palka – Służy do nakrycia kielicha mszalnego. Jest to kwadratowy kawałek usztywnionego płótna.

Korporał – Ten kawałek płótna w kształcie prostokąta rozkładany jest na ołtarzu. Na nim dopiero stawia się kielich oraz patenę z Hostią podczas liturgii eucharystycznej.

Welon na kielich. W niektórych parafiach jest także używany welon na kielich. Jest to tkanina (chusta) koloru białego lub koloru ornatu, którą nakryty jest kielich do momentu przygotowania darów ofiarnych. Ponownie kielich nakrywa się welonem po Komunii świętej.

Hostie, wino i woda

Głęboka patena w niej znajdują się hostie.

Większa hostia i wiele małych hostii (komunikantów). Jest to chleb przeznaczony do sprawowania Mszy świętej.

Naczynia do wina i wody (ampułki)

Podaje się w nich wino i wodę do Mszy świętej, a stoją one przeważnie na małej tacy. W czasie przygotowania darów ofiarnych kapłan wypowiadając słowa modlitwy („Przez to misterium wody i wina, daj nam Boże udział w bóstwie Chrystusa, który przyjął nasze człowieczeństwo”) miesza kroplę wody z winem. Wino oznacza bóstwo, a kropla wody człowieczeństwo Chrystusa.

Czasem na dzbanuszkach znajdują się następujące litery:

V = łac. vinum = wino

A = łac. aqua = woda

 

OBMYCIE RĄK

 

Dzbanek (lawaterz)

Dzbanek z wodą jest przeznaczony do obmycia rąk. Czasem wykorzystuje się do tego celu ampułkę z wodą.

Taca (miednica) Woda podczas obmycia rąk, spływa do większego naczynia – tacy.

Ręcznik (ręczniczek) Przy czynności obmycia rąk używany jest ręczniczek. Ministrant trzyma rozłożony ręczniczek przed kapłanem. Po zakończeniu tej czynności, ministrant składa go ponownie.

Dlaczego kapłan podczas przygotowania darów ofiarnych obmywa ręce?

Zanim kapłan odmówi najważniejszą modlitwę mszalną – modlitwę eucharystyczną, pragnie wszystkim uświadomić, że do spotkania z Bogiem i złożenia świętej Ofiary, potrzebne jest wewnętrzne oczyszczenie, czyli czystość duchowa, czystość serca. Kapłan wypowiada słowa: „Obmyj mnie Panie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego”.

 

MODLITWA EUCHARYSTYCZNA

 

Rozpoczynamy Modlitwę eucharystyczną wezwaniami wprowadzającymi.K: Pan z wami!W: I z duchem twoim!K: W górę serca!W: Wznosimy je do Pana!K: Dzięki składamy Panu Bogu naszemu!W: Godne to i sprawiedliwe!

Dziękujemy i wielbimy Boga Ojca, za Jezusa Chrystusa i za wszystko , co On dla nas uczynił. Dlatego właśnie modlitwa ta nazywa się Modlitwą eucharystyczną .Greckie słowo „Eucharystia” znaczy „dziękczynienie”.

Śpiewamy wspólnieuwielbienie i chwałę Bogu w hymnie „Święty, Święty, Święty,”.

Prosimyaby dary chleba i wina stały się Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa.Równoczesnie kapłan wyciąga ręce nad darami i czyni znak krzyża.

Centrum Modlitwy eucharystycznej stanowią słowa Chrystusa z Ostatniej Wieczerzy (Przeistoczenia):„To jest Ciało moje, które za was będzie wydane”. „To jest kielich Krwi mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was będzie wylana. To czyńcie na moją pamiątkę.”

Lud odpowiada:„Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie, i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.

Wspominamyśmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa.

Modlimy sięmodlitwą ofiarowania. Mówi ona, że Ofiara Chrystusa jest obecna wśród nas.

Prosimyaby Bóg przez Komunię świętą zjednoczył wszystkich we wspólnocie z Chrystusem i wzajemnie ze sobą.

Razem z nami świętują

• Wielka wspólnota Kościoła(papież, biskupi, kapłani, diakoni, wszyscy wierzący na całej ziemi),
• Święci w niebie(Najświętsza Maryja Panna, Apostołowie i wielu innych),
• Zmarli.

Kończymy Modlitwę eucharystyczną słowami uwielbienia i chwały dla Pana Boga oraz potwierdzeniem przez „Amen” „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie Boże, Ojcze Wszechmogący, w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała, przez wszystkie wieki, wieków Wierni: Amen.

 

DZWONIENIE I KIEDY UŻYWAMY DZWONKÓW I GONG

 

Dzwonki zwracają uwagę uczestnikom liturgii na coś szczególnego i ważnego. Zgodnie z przepisami liturgicznymi do Spraw Liturgii, podczas Mszy świętej używamy dzwonków w następujących momentach:

Zapowiedź przeistoczenia:

• dzwonki – gdy kapłan po modlitwie, podczas której trzyma ręce wyciągnięte nad Kielichem składa ręce nad tymże kielichem

Podniesienie:

• gong – podczas podniesienia Hostii św.; podczas podniesienia Kielicha,
• dzwonki – po podniesieniu Kielicha.

Na Komunię świętą

• gong – gdy po odmówieniu modlitw przed Komunią świętą kapłan przyklęka zanim weźmie do rąk Hostię św.

Podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu

• 3 razy gongiem – gdy kapłan błogosławi Najświętszym Sakramentem.

 

PODSTAWOWA ZASADA DOTYCZĄCA PRZYJMOWANIA KOMUNII ŚWIĘTEJ

 

Nie przyjmuję nigdy Komunii świętej:

• tylko dlatego, ponieważ inni, nawet wszyscy do niej przystępują!
• albo gdy kłócisz się z kimś i nie jesteś gotów pojednać się z kimś!
• albo gdy przyjmując Komunię świętą, nie myślisz, albo działasz automatycznie!

Bezmyślność jest najgorszą rzeczą podczas przystępowania do Komunii świętej.

Komunia (słowo łacińskie) znaczy wspólnota.

Gdy przystępujesz do Komunii świętej, wówczas pomyśl, że w Świętym Chlebie Chrystus pragnie w szczególny sposób siebie nam podarować: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane”!

Przyjęcie Komunii świętej znaczy:

• Jestem na nowo we wspólnocie z Chrystusem!
• Jestem we wspólnocie ze wszystkimi chrześcijanami, którzy razem ze mną przystępują do Komunii świętej!

Kiedy przyjąłeś Komunię świętą, wtedy

• Usiądź na swoim miejscu,
• Nie rozglądaj się jednak wokoło po kościele!
• Nie rozmawiaj z sąsiadem!
• Patrz przed siebie i módl się przez chwilę w milczeniu do Jezusa Chrystusa:
  • DZIĘKUJ JEZUSOWI, że On przyszedł do ciebie i że On daje ci siłę do wierzenia i kochania bliźniego!
  • PROŚ za tych, których kochasz (rodziców, krewnych, przyjaciół) za ludzi znajdujących się w potrzebie (chorych, samotnych, głodnych), za tych, dla których musisz być lepszy, za zmarłych, których znałeś.
  • MOŻESZ TAKŻE MODLIĆ SIĘ ZA SIEBIE: powiedzieć Jezusowi, do czego szczególnie ma On udzielić ci siły i wytrwałości.

 

PRZECHOWYWANIE ŚWIĘTYCH HOSTII

 

Prawie w każdej Mszy świętej po udzieleni Komunii świętej, pozostają Święte Hostie. Jako wierzący katolicy wiemy, że kapłan wypowiedział nad chlebem słowa Jezusa z Ostatniej Wieczerzy. Dzięki temu chleb przynoszony w darach ofiarnych, chleb ze Mszy świętej, nie jest już zwyczajnym chlebem, ale stał się czymś zupełnie innym i nowym:

• On jest teraz Świętym Chlebem.
• On jest ciałem Chrystusa.
• Jezus jest w nim prawdziwie obecny.
• „To jest moje Ciało, które za was będzie wydane”

Słowa te są wyraźną obietnicą i przyrzeczeniem. Słowa te nie tracą na ważności także po Mszy świętej.

Tabernakulum Święte Hostie po Mszy świętej są przechowywane w specjalnej skrzynce (szafce). zwanej „tabernakulum”. Słowo to jest pochodzenia łacińskiego („tabernaculum”) i oznacza „namiot”. W Starym Testamencie znany był tzw. Namiot Świadectwa, który w czasie wędrówki Izraelitów był świętem miejscem przebywania i obecności Boga wśród ludu, a zarazem świątynią prawdziwego Boga.

Wieczna lampka Jest to znak obecności Świętych Hostii – Najświętszego Sakramentu w tabernakulum. Wieczna lampka pokazuje nam, że Jezus Chrystus jest wśród nas obecny w Świętych Hostiach, także poza Mszą świętą.

Przyklęknięcie Przed tabernakulum zawsze przyklękam. Przyklękając, uwielbiam i czczę Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który jest obecny w Najświętszym Sakramencie jako Chleb Życia.

Puszka Konsekrowane Hostie, które pozostały po rozdzieleniu Komunii świętej, przechowywane są w specjalnym naczyniu liturgicznym: Czasami nakłada się na puszkę małą sukienkę (pelerynkę) jako znak czci dla Najświętszego Sakramentu. Właściwa nazwa tego naczynia liturgicznego brzmi ,,cyborium”.

Monstrancja Niekiedy kapłan ukazuje Świętą Hostię w specjalnym naczyniu liturgicznym, które nazywa się monstrancją. Służy ona do wystawienia Najświętszego Sakramentu w celu adorowania go i noszenia w procesji. Kapłan błogosławi też wiernych Świętą Hostią w monstrancji. Ministranci dzwonią przy tym dzwonkami lub gongiem (3x). Słowo ,,monstrancja” pochodzi od łacińskiego słowa ,,monstrare” – „pokazywać”.

 

INNE NAZWY NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

 

Na oznaczenie Świętych Hostii znajdujących się w tabernakulum, istnieją jeszcze inne nazwy:

Święta Eucharystia Słowo ,,Eucharystia” znaczy ,,dziękczynienie”. Hostie stają się podczas Modlitwy eucharystycznej Ciałem Chystusa. Ponieważ słowa Chrystusa z Ostatniej Wieczerzy są centrum wielkiej modlitwy dziękczynienia, dlatego możemy również powiedzieć: ,,przyjąłem Świętą Eucharystię”.

Przenajświętszy Sakrament Ciało Chrystusa pod postacią chleba jest największą świętością Kościoła.

Sakrament ołtarza Komunia święta należy do siedmiu sakramentów świętych Kościoła. Jest ona sakramentem, który udzielany jest z ołtarza.

 

WODA ŚWIĘCONA

 

Gdy kapłan kropi wiernych wodą święconą, to jest to przypomnienie Chrztu i odnowienie decyzji odrzucenia zła i wyboru dobra.

Obrzęd ten nazywa się pokropieniem albo aspersją (od łac. słowa „aspersgere” ), to znaczy ” pokrapiać”).

Gdy kapłan kropi wodą święconą określone przedmioty, wtedy znaczy to, że Bóg bierze pod swoją szczególną opiekę ludzi, którzy te poświęcone rzeczy będą nosić lub posiadać.

Pojemnik z wodą święcona W wielu kościołach znajduje się duże naczynie z poświęconą wodą, przeważnie z Kranikiem, z którego może ona spływać. Z tego pojemnika mogą wierzący brać Wodę święconą do swoich domów.

Kociołek do święconej wody Jest to naczynie wyglądem swoim przypominające małe wiaderko. Posiada ono „rączkę” do noszenia. Podczas liturgii kociołek noszą ministranci.

Kropidło składa się z uchwytu, na końcu którego znajduje się metalowa kula (gałka) z małymi otworkami. W środku niej umieszczona jest gąbka nasączona wodą święconą. Kapłan używa kropidła wówczas, gdy pragnie on wiernych, albo określone przedmioty poświęcić wodą święconą.

 

RÓŻNE NABOŻEŃSTWA LITURGICZNE

 

• Nabożeństwo Różańcowe
• Nabożeństwo Słowa Bożego
• Procesja błagalna
• Nabożeństwo czerwcowe
• Nabożeństwo pokutne
• Nabożeństwo dzieci przy żłóbku
• Nabożeństwo powołaniowe
• Nabożeństwo w intencji Ojca Świętego
• Droga Krzyżowa
• Nieszpory
• Nabożeństwo majowe
• Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy
• Nabożeństwo pierwszo-piątkowe
• Nabożeństwo do Serca Pana Jezusa
• Nabożeństwo dla chorych

 

STRÓJ LITURGICZNY KAPŁANA POZA MSZĄ ŚWIĘTĄ

 

Stuła kapłan zakłada do sprawowania Mszy św. i wszystkich nabożeństw.

Sutanna jest to długa do kostek czarna suknia z długimi rękawami, którą noszą kapłani pod ubiorem liturgicznym

Komża jest to skrócona alba

Kapa jest używana podczas uroczystej liturgii i podczas udzielania sakramentów świętych poza Mszą św.

Welon jest używany przez kapłana wtedy gdy błogosławi wiernych Najświętszym Jest nakładany na ramiona kapłana bezpośrednio przed samym błogosławieństwem. Welon jest używany także w procesji, podczas której jest niesiona monstrancja z Najświętszym Sakramentem

 

INNE NAZWY

 

Kadzidło Wonny zapach kadzidła jest znakiem uwielbienia Boga.

Kadzielnica zwana inaczej trybularzem, jest metalowym naczyniem, umocowanym na łańcuszkach i zamykanym przykrywką, do którego rozżarzone węgle sypie się ziarenka kadzidła, czyli żywicy i wonnych ziół.

Łódka z ziarenkami kadzidła i łyżeczką.Przedmioty, albo osoby okadza się podczas Mszy Świętej lub innego nabożeństwa liturgicznego.

Krzyż jest znakiem naszego zbawienia: Jezus umarł za nas na krzyżu.

Księga Ewangelii W niej znajdujemy Wesołą Nowinę Jezusa Chrystusa. To jest najważniejsza księga chrześcijan.

Ołtarz Również ołtarz jest okadzany. Ołtarz jest najważniejszym miejscem w Kościele:

• Jest on jak stół z ostatniej wieczerzy
• Jest on stołem wielkiej Uczty Ofiarnej
• Jest on jak stół w domu w Emaus.

Dary chleba i wina są okadzone podczas przygotowania darów ofiarnych, ponieważ staną się mocą słów z Ostatniej wieczerzy, Ciałem i Krwią Chrystusa.

Święta Hostia w Monstrancji Okadzamy ją, aby uwielbić prawdziwie obecnego w tym Świętym Chlebie Jezusa Chrystusa.

Zgromadzeni wierni Także we wspólnocie ludu Bożego, który się zgromadził, jest obecny Jezus Chrystus. Dlatego wolno to zgromadzenie również okadzać.

Kapłan Ponieważ kapłan „w imieniu Chrystusa” (2Kor 5,20) przewodniczy wspólnocie i liturgii, dlatego również on jest okadzony podczas liturgii.

Msza Święta Koncelebrowana

Jest wiele różnych form sprawowania Mszy Świętej. Na pierwszym miejscu stawia się Mszę Świętą, której przewodniczy ksiądz biskup w otoczeniu kapłanów i w której wierni uczestniczą w sposób świadomy czynny i pobożny. W takiej Mszy Świętej w szczególny sposób ukazuje się Kościół święty.

Msza Święta Koncelebrowana to taka Msza święta, w której działa, uczestniczy i współcelebruje dwóch lub więcej kapłanów pod przewodnictwem głównego celebrans. Może nim być biskup lub inny kapłan. Przy odprawianiu Mszy świętej koncelebrowanej bardziej widoczna staje się jedność Ofiary Pana Jezusa i jedność całego Ludu Bożego.

 

POZDROWIENIE MINISTRANTA

 

M: Króluj nam Chryste.W: Zawsze i wszędzi

Czym się różni ręczniczek od puryfikaterza?

• Są do siebie podobne, ale ręczniczek jest większy

Zachowanie ministranta, gdy w kościele lub w kaplicy:

• nie ma Najświętszego Sakramentu (jest krzyż) – przechodząc wykonujemy skłon głową.
• Najświętszy Sakrament jest schowany w tabernakulum – przechodząc przyklękamy na jedno kolano.
• Najświętszy Sakrament jest wystawiony w monstrancji – przechodząc klękamy na dwa kolana.
• Przejścia w prezbiterium – przechodząc na drugą stronę prezbiterium wykonujemy skłon głową

 

Kto to jest lektor?

Lektor – posługa w Kościele Katolickim wiążąca się z odczytywaniem podczas Mszy św. i nabożeństw czytań z Pisma Świętego, z wyjątkiem Ewangelii (tutaj wyjątek stanowią: Niedziela Palmowa i Wielki Piątek, kiedy lektor może odczytać Ewangelię, nie prosi wówczas kapłana o błogosławieństwo). Ponadto lektor może odczytywać modlitwę powszechną podczas liturgii. Jeśli nie ma kantora, lektor wykonuje (może zarówno odśpiewać, jak i odczytać) psalm responsoryjny. W czasie procesji na wejście może ponadto wnieść Księgę Ewangelii – Ewangeliarz.

Niekiedy, zważywszy na okoliczności, dopuszcza się możliwość sprawowania tych czynności podczas liturgii przez świeckich, nie będących ustanowionymi do tego przez władze kościelną. Wówczas lektorom powierza się troskę o prawidłowe przygotowanie tych osób.

Zadania Lektora

„Wszyscy wierni, zgodnie z własną pozycją, winni starać się prowadzić życie święte, przyczyniać się do wzrostu Kościoła i ustawicznie wspierać jego świętość”. (Kodeks Prawa Kanonicznego kan. 210)

Pięć przykazań lektora:

• Lektor poznaje i rozważa Słowo Boże i stara się prowadzić życie według niego.
• Lektor starannie przygotowuje się do liturgii przez modlitwę, a także ćwiczy tekst czytań.
• Lektor dba o czystość swojej duszy przez regularną spowiedź. Pilnuje czystości swojego języka.
• Lektor świadczy o Chrystusie w swojej codzienności, przez postępowanie, postawy i sumienne wypełnianie swych obowiązków.
• Lektor jest przykładem dla innych, młodszych ministrantów. Swoim życiem zachęca wszystkich do naśladowania wzorców zawartych w Słowie Bożym.

Do zadań lektora należy:

• wierna służba Słowu Bożemu;
• angażowanie się w sprawy Kościoła;
• współpraca w dziele apostolstwa;
• wykonywanie w zgromadzeniu liturgicznym czytań biblijnych (wszystkich prócz Ewagelii);
• zapowiadanie intencji modlitwy powszechnej;
•  

Lektor powinien w sytuacji braku ministrantów odpowiednich stopni zatroszczyć się o:

• przygotowanie ceremonii liturgicznej;
• wyznaczenie funkcji osobom czynnie uczestniczącym w liturgii;
• przygotowanie i odczytanie komentarzy;

Zawsze za sprawowaną liturgię bezpośrednio odpowiada kapłan. Lektor jest pierwszym, który bierze współodpowiedzialność i bezpośrednio prowadzi posługę liturgiczną.

 

Kto to jest Ceremoniarz?

 

Ceremoniarz, zwany również mistrzem ceremonii (w dokumentach wydanych po Soborze Watykańskim II jedynie to określenie jest używane) czuwa nad prawidłowym zorganizowaniem i przebiegiem liturgii, jak i wykonaniem wszelkich ceremonii liturgicznych. W czasie liturgii pozostaje w pobliżu celebransa jednocześnie dając odpowiednie znaki i polecenia (komendy) pozostałym usługującym, by spełnili w danym momencie przeznaczone im funkcje. Zasadniczo w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego funkcję ceremoniarza spełnia osoba świecka, lecz dawne dokumenty zalecają, by była to osoba duchowna. A. Jougan w „Słowniku kościelnym łacińsko – polskim” pisał:„Przed Soborem Watykańskim II ceremoniarzem był duchowny, zwany mistrzem ceremonii, który czuwał nad godnym i właściwym spełnianiem uroczystych czynności liturgicznych(1958, s. 82). Wydane po Soborze Watykańskim II Caeremoniale episcoporum w roku 1984 wskazuje wyraźnie, że posługa ceremoniarza nie jest zarezerwowana wyłącznie dla duchownych.

Nazewnictwo

W długiej historii liturgii przyjęło się wiele określeń opisujących funkcję ceremoniarza. W pierwszych wiekach spełniał ją diakon (gr.diakonos – sługa). W późniejszym czasie mistrzami ceremonii zostali archidiakoni (archi od gr. archiod, tj. „początek” tłumaczy się jako „główny” lub „naczelny”). Następnie wykształciły się następujące określenia:admonitores, memoriales, rememoratorii lub vuggestores– nazwy te wskazywały na ich zadania spełniane w czasie liturgii oraz ich kolejność. W Kościele greckim ceremoniarze byli nazywanihypomimniskon lub hieromnemon, natomiast Goar w swymEuchologion używa określenia: caeremoniarum praefecti. W XV wieku utrwaliły się określenia caeremoniarius (ceremoniarz) i magister caeremoniarum (mistrz ceremonii), które są do dziś używane w nomenklaturze kościelnej oraz w mowie potocznej.

Strój ceremoniarza

W liturgii Mszy świętej sprawowanej w formie nadzwyczajnej ceremoniarz ma na sobie sutanellę oraz komżę. Jego strój nie wyróżnia się zatem niczym od ubioru pozostałych ministrantów.Posługując w liturgii Mszy świętej sprawowanej w formie zwyczajnej ceremoniarz winien być ubrany w albę, przepasaną na biodrach paskiem, jeżeli ta nie jest uszyta w taki sposób, że przylega do ciała bez niego. Jeśli alba nie osłania dokładnie szyi, przed ubraniem alby należy nałożyć humerał (por. OWMR 336).

Zarys historyczny funkcji ceremoniarza

Jan Chryzostom pisał, że Apostołowie, jeśli chodzi o liturgię, nie lekceważyli nawet najdrobniejszych i najmniej znaczących rzeczy. Święty Paweł zaś w liście do Efezjan pisał, aby w Kościele wszystko odbywało się „godnie i w należytym porządku” (por. Ef 5,19n). Od zawsze istniała potrzeba kogoś, kto czuwałby nad przygotowaniem i przebiegiem liturgii. Św. Hieronim (zm. 420 r.) wspominał o kapłanie Nepocjanie, który starannie i troskliwie zajmował się rzeczami odnoszącymi się do ceremonii liturgicznych. Z biegiem czasu nad przygotowaniem i przebiegiem liturgicznych czynności zaczął czuwać diakon. Początkowo był on odpowiedzialny za rozdzielenie funkcji, informowanie wiernych „co, kiedy i jak” mają robić oraz pilnował porządku celebracji. Skutkiem wzrostu liczebnego i terytorialnego gmin w wielkich miastach chrześcijańskich, wynikła potrzeba ustanowienia posług o charakterze pomocniczym dla diakona. W III wieku pojawiają się funkcje:

a) subdiakona opiekował się ołtarzem i naczyniami świętymi, pomagał diakonowi;

b) akolity (z gr. acoluthos, co znaczy towarzysz, sługa) posługiwał przy ołtarzu (wino, woda, chleb), niósł światło (świece), pomagał przy łamaniu chleba dla wiernych;

c) egzorcysty (uzdrawiający) troszczył się o wodę święconą i pilnował porządku;

d) lektora czytał Pismo, a w wiejskich gminach zastępował diakona w mniej ważnych zadaniach;

e) ostiariusza (z łac. ostium, co znaczy wejście) spełniał on posługę podobną do dzisiejszego zakrystiana; stróż świątyni. W ten sposób diakon zaczął koordynować niewielką liczbą posługujących, a jego zadania były następujące:

a) wyznaczać miejsca i upominać, gdy ktoś usiadł gdzie indziej;

b) czuwać nad drzwiami, by nikt ich nie otwierał w czasie liturgii eucharystycznej, oraz by niepowołane osoby nie wchodziły do środka;

c) zwracać uwagę na zachowanie zgromadzonych by nie rozmawiali, nie śmiali się;

d) wzywać do pocałunku pokoju;

e) w odpowiednich momentach dawać znaki, kiedy wstać, uklęknąć, czy zachować milczenie;

f) odsyłać katechumenów, opętanych, pokutujących, niewierzących, innowierców;

g) nakazywać odstępować tym, którzy nie przyjmowali Komunii św.;

h) odsyłać zgromadzonych słowami Ite in pace.

W następnych wiekach funkcję diakona przejęli archidiakoni, ze względu na dostojeństwo posługi. Wtedy też wytworzyły się pewne stopnie posługi archidiakona (admonitores, memoriales, rememoratorii, vuggestores). Przykładowo: jeden z nich dawał znaki scholi do rozpoczęcia śpiewu, inny nakazywał akolitom zapalać świece, archidiakon dawał znak biskupowi do powstania, wyznaczał diakona, który miał odesłać wiernych. Łatwo jest z powyższego wywnioskować więc, że ówcześni „ceremoniarze” w coraz mniejszym stopniu zajmują się zgromadzonym ludem, by wyłącznie czuwać nad prawidłowym przebiegiem ceremonii liturgicznych. Okres od końca VIII do XIV wieku nie przyniósł żadnych nowych opracowań, czy istotnych prób stworzenia nowych funkcji i posług w liturgii. Urząd ceremoniarza, jaki znamy dzisiaj, wykształcił się około XV wieku. W tamtym czasie (między XII a XV wiekiem) do liturgii przenikały elementy ceremoniału dworskiego (pojawiło się wiele nowych obrzędów wraz ze szczegółowym opisem ich sprawowania. Funkcję ceremoniarza spełniał duchowny zwanycaeremoniarius lubmagister caeremoniarum, który kierował całością ceremonii liturgicznych. Arcybiskup Nowowiejski pisał, że wtedy służba boża była spełniana z przystojnością odpowiednią, godnością i majestatem i by była zachowana w najdrobniejszych szczegółach do obowiązujących przepisów. Z grona dygnitarzy kościelnych, papież wybierał kolegium ceremoniarzy, na czele, którego stał tzw. ceremoniarz prefekt . Kierował on celebrą papieża oraz kardynałów sprawujących liturgię w jego zastępstwie. Biskupi miejsca w swoich diecezjach mianowali dwóch mistrzów ceremonii w katedrach, jak i w innych kościołach, do kierowania celebrą pontyfikalną własną lub swoich delegatów. Na ten urząd biskup mógł mianować duchownego nawet z łona kapituły, choćby po za nią znajdowali się odpowiedni do tego duchowni. I tak: pierwszy ceremoniarz, którego zwano starszym, pełnił funkcję sekretarza biskupa i miał na uwadze czynności spełniane przez celebransa oraz czuwał nad całością obrzędów, zajmował się osobą samego biskupa; drugi zaś kierował asystą (niższą i wyższą), zajmował się osobami prałatów i kanoników. Pierwszy musiał mieć skończone lat 25 i być kapłanem, drugi najczęściej był diakonem, lub subdiakonem. Ceremoniał biskupi, synody prowincjonalne oraz sama św. Kongregacja Obrzędów wymagały od ceremoniarza następujących cech, zdolności (aby urząd ten dostał się w godne ręce): a) odpowiedniego wykształcenia teologicznego; b) umiejętności pisania i mówienia po łacinie; c) znajomości obrzędów wraz z ich znaczeniem tak, aby będąc zapytanym, mógł rozwiązać każdą ważniejszą wątpliwość; d) znajomości śpiewu gregoriańskiego; e) znajomości ksiąg liturgicznych wraz z komentarzami do nich. Warto odnotować ciekawostkę przytoczoną przez abp Nowowiejskiego: Papież Pius II spełniał także, zanim został biskupem, urząd mistrza ceremonii i tak pisze o przymiotach tego ostatniego: ‚Kto będzie przeznaczony na ten urząd, ma być ciałem silny, biegły w liturgii, myślą wszystko obejmujący, aby wszystkich mógł zastąpić, za wszystkich myśleć i wszystkiemu zadość uczynić; a tak ma swój urząd spełniać, iż cokolwiek robi albo czegokolwiek innych nauczy, było jak najlepszym'”. Aby ceremoniarz mógł z jak największym pożytkiem spełniać swoją posługę, posiadał pewne przywileje, które każdy inny duchowny winien był szanować. Wszystkich, bez wyjątku (również członkowie kapituły), obowiązywało posłuszeństwo ceremoniarzowi w tym, co dotyczy się ceremonii. Mieli zważać na jego słowa, skinienia, znaki i spojrzenia, wskazujące, co należy czynić. W momencie, gdy ceremoniarz sam nie zdołał podołać swoim obowiązkom, spośród innych duchownych wybierał sobie pomocników (subceremoniarzy). Ceremoniarz był do tego stopnia odpowiedzialny za liturgię, że jego obowiązkiem było informowanie biskupa o tym, że ktoś nie miał w poszanowaniu rubryk (dziś może uczynić do każdy wierny (por. Redemptionis Sacramentum 183, 184). Spośród całego duchowieństwa ceremoniarz wyróżniał się swoimi insygniami. Były to: sutanna koloru fioletowego z czarnymi guzikami i bez czerwonych wypustek (ceremoniarz katedralny) lub właściwy ubiór jego godności kościelnej (zwłaszcza ceremoniarze papiescy) oraz komża. Nadto ceremoniarz katedralny w ręku piastował berło (ferula), jako znak swego urzędu, jak i obowiązku karcenia. Berło to nie było tak wielkich rozmiarów, jak laska do podbierania (baculus), ale mogło być pokryte jedwabiem, lub suknem i ozdobione herbami kościoła, albo biskupa, jak też posążkiem patrona katedry. W papieskiej i biskupiej liturgii funkcja ceremoniarza przysługiwała wyłącznie duchownym z wyższymi święceniami. W parafiach można było zaś tę posługę powierzyć duchownym niższych święceń (klerykom), a także odpowiednio przygotowanym świeckim mężczyznom. Dopiero pierwsze wydanieOgólnego wprowadzenia do Mszału rzymskiego (OWMR) z 1969 roku zaleca (choć nie wymienia ceremoniarza wprost wśród grona służby liturgicznej) powierzanie komuś pieczy nad podziałem funkcji liturgicznych oraz czuwanie nad właściwym ich sprawowaniem, a także troskę o przygotowanie paramentów liturgicznych (co poprzednio było zalecane subdiakonowi). Zniesiony został wymóg, aby funkcję ceremoniarza powierzać osobie duchownej. Kościół w dokumentach wydanych bezpośrednio po Soborze Watykańskim II nie określił dokładnie funkcji ceremoniarza: W większych kościołach i wspólnotach dobrze jest wyznaczyć kogoś, kto by się troszczył o należytą organizację czynności sakralnych i o wykonywanie ich przez służbę liturgiczną w sposób godny, w należytym porządku i pobożnie (OWMR 69, 1969r.). OWMR z roku 2002 wyraźnie powraca do funkcji ceremoniarza: Wypada, aby przynajmniej w katedrach i w większych kościołach był odpowiednio przygotowany mistrz ceremonii, który by się troszczył o należytą organizację czynności liturgicznych oraz o wykonywanie ich przez wyświęconych szafarzy i przez wiernych świeckich w sposób godny, w należytym porządku i pobożnie (OWMR 106). Na podstawie tych dwóch ustępów z różnych wersji OWMR można wywnioskować, że wskazane jest, aby w każdej większej parafii i wspólnocie była choć jedna osoba przygotowana do spełniania funkcji ceremoniarza , która zadbała by o wcześniej omawiane piękno liturgii, by pomagać wiernym w owocnym i dobrym przeżywaniu w Eucharystii. Trzeba jeszcze wspomnieć o tym, że po Soborze Watykańskim II funkcję ceremoniarza może i zazwyczaj spełnia osoba świecka. To oczywiście nie znaczy, że nie może jej pełnić duchowny (diakon, prezbiter). Wyraźnie na to wskazuje wydany w 1984 roku Ceremoniał biskupi.

Istota posługi ceremoniarza

Bardzo ważne w posłudze ceremoniarza jest to, aby należycie przygotowywał i prowadził ceremonie Mszy świętej w sposób zgodny z dokumentami, przepisami i zaleceniami Kościoła. Toteż nie wolno nikomu, kto bierze udział w liturgii, sprawować ceremonii samowolnie, według własnego uznania. Są one ściśle określone przepisami i zwyczajami (H. Ettensperger, W służbie ołtarza, Poznań 1948, s. 233). Papież Jan Paweł II nawoływał: ?Czuję się zatem w obowiązku skierować gorący apel, ażeby podczas sprawowania Ofiary eucharystycznej normy liturgiczne były zachowywane z wielką wiernością. Są one konkretnym wyrazem autentycznej eklezjalności Eucharystii; takie jest ich najgłębsze znaczenie. Liturgia nie jest nigdy prywatną własnością kogokolwiek, ani celebransa, ani wspólnoty, w której jest sprawowana tajemnica (Ecclesia de Eucharistia 52). Można w tym miejscu także powiedzieć, że liturgia nie jest własnością ceremoniarza. Nie może on jej zmieniać i kształtować według własnego widzimisię. Należy to podkreślić jeszcze raz: bo jak szata musi być dostosowana do ciała, a to ostatnie godne duszy, która je zamieszkuje tak i obrzędy muszą być odpowiednie i godne tego dzieła, które wyrażają sobie na zewnątrz. Toteż nie wolno nikomu, kto bierze udział w liturgii, sprawować ceremonii samowolnie, według własnego uznania. Są one ściśle określone przepisami i zwyczajami (H. Ettensperger, W służbie ołtarza, s. 233). Dotyczy to tak samo Eucharystii sprawowanej w ogromnej katedrze z udziałem biskupa, jak i Eucharystii sprawowanej w małym kościele parafialnym. Nawet wtedy bowiem, gdy Eucharystia jest celebrowana na małym ołtarzu wiejskiego kościoła, jest ona wciąż poniekąd sprawowana na ołtarzu świata. Jednoczy niebo z ziemią(Ecclesie de Eucharistia 8). Tak, więc rzeczą właśnie ceremoniarza jest znać wszystkie przepisy i zwyczaje, przyswoić je sobie i według nich kierować służbą przy ołtarzu H. Ettensperger, W służbie ołtarza, s. 233), aby sprawowanie Eucharystii odznaczało się godnością i pięknem, gdyż jest ona celebracją paschalnego misterium Chrystusa . Swoją troskę o piękne i godne sprawowanie misteriów paschalnych, w stosunku do posługi świeckich, wyraził też Kościół w instrukcji Redemptionis Sacramentum: niech dbają, aby liturgia Kościoła była sprawowana godnie i pięknie (Redemptionis Sacramentum 44). Jak więc widzimy sama istota posługi ceremoniarza nie zmieniła się od czasu II Soboru Watykańskiego II.

Funkcje ceremoniarza

W zwyczajnej formie rytu rzymskiego ceremoniarz spełnia swoje „standardowe” funkcje, a więc odpowiada za przygotowanie i przebieg liturgii. Istnieje również funkcja tzw. sub-ceremoniarzy (pomocników ceremoniarza), którzy prowadzą procesje (wejścia, z darami), czy czuwają nad spełnianiem odpowiednich funkcji

 

      Historia Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży wiąże się ściśle z historią Akcji Katolickiej w Polsce. To właśnie z Akcji Katolickiej wyrosły pierwsze młodzieżowe organizacje katolickie. Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej i Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej. W 1918 roku na terenie Polski istniały różne organizacje. Pod wpływem encykliki Ubi arcano Piusa XI w latach 20-tych pojawiły się tendencje do powołania w Polsce Ligii Katolickiej. W 1930 roku erygowano Naczelny Instytut Akcji Katolickiej z siedzibą w Poznaniu. W trzy dni później papież Pius XI zatwierdził statut tej organizacji. Rozpoczęło się budowanie Akcji Katolickiej w diecezjach. W 1934 roku postanowiono ujednolicić stowarzyszenia wchodzące w skład AK. Wtedy właśnie powstały Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej i Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej. Główny trzon w obu stowarzyszeniach stanowili członkowie dotychczasowego Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej utworzonego już w 1919 roku.

Obydwa stowarzyszenia młodzieżowe podporządkowane były AK. Posiadały one jednak pewną odrębność: prowadziły własną działalność posiadały własne władze i strukturę organizacyjną.         W okresie międzywojennym młodzież jednoczyła się pod hasłem Budujmy Polskę Chrystusową. Ówczesna działalność KSMM i KSMŻ prowadzona była na czterech płaszczyznach: religijnej kulturalno-oświatowej charytatywnej społeczno-patriotyczne.

Na każdym polu młodzież prowadziła liczne akcje, które dyktowane były palącymi potrzebami tamtych czasów oraz zagrożeniami dla Ojczyzny i Kościoła. Uczenie zaangażowania w życie społeczne zaowocowało w późniejszych czasach okupacji zaangażowaniem członków Akcji Katolickiej w Armii Krajowej.

Wybuch wojny spowodował że działalność Akcji Katolickiej w Polsce została zaprzestana. Po wojnie władze komunistyczne zabraniały wszelkiego niezależnego zrzeszania się. Wskutek bałaganu administracyjnego udało się zarejestrować KSMM w archidiecezjach krakowskiej i poznańskiej. Niestety nie udało się reaktywować KSMŻ. Toteż Kardynał Sapiecha powołał do istnienia w diecezji krakowskiej Żywy Różaniec Dziewcząt – nieformalną grupę która miała stanowić odpowiednik KSMŻ. Wkrótce jednak nasiliły się represje ze strony władz.W 1953 roku rozwiązano zarówno KSMM jak i ŻRD. Wielu KSM-owiczów zamordowano, wielu skazano na śmierć lub więzienie. Mimo nasilających się represji KSM kontynuował swą działalność nieoficjalnie. Spotkania prowadził Ks. Kardynał Karol Wojtyła – najpierw w Niegowici jeszcze jako wikary, później w parafii Św. Floriana w Krakowie. W latach 1972-79 udało się mu zorganizować Synod Diecezjalny.

Rok 1989, kiedy Polska odzyskała suwerenność, zrodziła się idea odrodzenia KSM-u. Inicjatorem był były KSM-owicz – Ks. Prałat Antoni Sołtysik – proboszcz parafii Św. Mikołaja w Krakowie. Z jego inspiracji Konferencja Episkopatu Polski wydała 10 paź¬dziernika 1990 roku dekret powołujący Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży nadając mu osobowość prawną kościelną. W dniu 30 kwiet¬nia 1993 roku podczas Kolejnej Konferencji Episkopatu zatwierdzony został Statut Stowarzyszenia, a w dwa miesiące później – rozporządzeniem Ministra – Szefa Urzędu Rady Ministrów – KSM uzy¬skał osobowość prawną cywilną. Zadowolenia z faktu reaktywowania Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży nie krył Ojciec Św., który w swoim przemówieniu do KSMowiczów mówił : „Liczy na was Chrystus, liczy na was pani Jasnogórska, liczy na was Kościół. Liczy na was i potrzebuje was Polska! Właśnie jako KSM”.

 

Bł. Karolina Kózkówna

 

        Urodziła się 2 sierpnia 1898 roku we wsi Wał-Ruda koło Brzeska, w Galicji. Ochrzczona została 7 sierpnia w kościele parafialnym w Radłowie przez ks. Józefa Olszowskiego, w obecności rodziców chrzestnych – Jana Kosmana i Karoliny Łopuszyńskiej. Była czwartym z jedenaściorga dzieci Jana i Marii Kózków w ubogiej, chłopskiej rodzinie. Całe życie spędziła w rodzinnej wiosce, bardzo aktywnie uczestnicząc w życiu religijnym. Była bliską współpracowniczką miejscowego proboszcza – ks. Mendrali – w organizowaniu życia i grup parafialnych (Apostolstwo Modlitwy, Bractwo Wstrzemięźliwości, Żywy Różaniec), pomagała także w prowadzeniu wiejskiej czytelni. Dnia 18 listopada 1914 r. we wsi Wał-Ruda została zamordowana jako 16-latka, broniąc się przed zgwałceniem przez rosyjskiego żołnierza na początku I wojny światowej. W pogrzebie wzięło udział około 3 tysięcy ludzi. Bł. Karolina szybko otoczył kult męczeństwa i świętości. 18 listopada 1917  roku, na polecenie bp. Leona Wałęgi dokonano przeniesienia zwłok Karoliny z miejsca jej pochówku do specjalnego grobowca położonego w pobliżu kościoła parafialnego w Zabawie. Działalność biskupów Stepy i Ablewicza zainicjowały oficjalny proces beatyfikacyjny, rozpoczęty ostatecznie w 1965 r. 30 czerwca 1986 r. został przyjęty dekret o męczeństwie Karoliny Kózkówny; 10 czerwca 1987 r., podczas wizyty w Tarnowie, papież Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną. Jako młoda dziewczyna, która oddała życie, broniąc swojej czystości, stała się patronką Ruchu Czystych Serc (RCS), Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (KSM) i Diecezji Rzeszowskiej. Wspomnienie liturgiczne obchodzimy 18 listopada.

 

 

Św. Stanisław Kostka

 

       Urodził się w Rostkowie pod Przasnyszem. 1550 roku jako syn kasztelana zakroczymskiego. Mając lat 14 został wyprawiony ze starszym bratem Pawłem do Wiednia. Uczęszczał tam do gimnazjum, czyniąc postępy w nauce. Żył równocześnie intensywnym życiem religijnym. Od choroby w 1565 roku zdecydowanie zmierzał do realizacji powołania zakonnego. Natrafił jednak na trudności ze strony rodziny. By ich uniknąć w 1567 r. uszedł do Bawarii; skąd został skierowany do Rzymu, gdzie wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Opinia świętości, jaka mu towarzyszyła już pod koniec życia, wzmogła się jeszcze bardziej po jego śmierci. Zachwyciwszy wszystkich swoją duchową dojrzałością i rozmodleniem zapadł w sierpniu następnego roku na malarię i zmarł późnym wieczorem w wigilię Wniebowzięcia NMP. W 1670 r. został ogłoszony błogosławionym, a uroczysta kanonizacja nastąpiła w 1726, której dokonał Benedykt XIII. Jest patronem polskiej młodzieży. Przedstawia się go w towarzystwie anioła udzielającego mu Komunii św. i z liliami – symbolem czystości i niewinności.

 

Hej do apelu stańmy wraz

Budować Polskę nową!

Ojczyzna wolna wzywa nas Do pracy ręką głową

Nie wydrze nam jej żaden wróg

Tak nam dopomóż Bóg! (bis)

Młodzieży Polskę nową twórz Potężną

Bogu miłą Gdy z nami Bóg przeciw nam któż

On jest najwyższą siłą Zwyciężym znój i stromość dróg

Tak nam dopomóż Bóg! (bis)

Sztandarem naszym będzie Krzyż Co ojców wiódł

do chwały I nas powiedzie także wzwyż

Gdzie buja orzeł biały

Ojczyźnie spłacim święty dług

Tak nam dopomóż Bóg! 

 

1. Kochaj Boga, szerz Królestwo Chrystusowe w swojej duszy, w swojej rodzinie i w swym środowiskuBóg jest Najlepszy, Najmędrszy i Wszechmocny, jest naszym Ojcem. Bogu wszystko zawdzięczamy. Musimy dbać o wszystkich, dla których możemy coś zrobić, aby byli lepszymi katolikami. Mamy szerzyć naukę Chrystusa w swej rodzinie, wśród sąsiadów, w otoczeniu szkoły, uczelni, pracy i wśród innych członków narodu.

2. Służ czynnie Kościołowi i OjczyźnieMiej oczy szeroko otwarte, od razu rób wszystko, co dobrego możesz. Jako światły Katolik stajesz się obrońcą Kościoła odpierając ataki na religię, kierując przeciwników Boga. Praca dla Ojczyzny ma większe znaczenie niż obrona na polu bitwy. Kiedy trzeba jej będzie bronić, nie powinieneś uchylać się od tego.

3. Kształcić swój umysł, swą wolę, swe serceNie żałuj czasu na czytanie dobrych książek, słuchanie dobrych wykładów. Bierz udział w pożytecznych rozmowach, pogadankach, ćwiczeniach. Trzeba mieć umysł jasny i prawdziwą wiedzę. Nawet najjaśniejszy umysł nie wystarcza, tam, gdzie nie ma silnej woli. Ćwicz więc wolę, a serce swe uczyń wrażliwym na potrzeby innych.

4. Szanuj swą godność, bądź prawy i czystyWielka jest godność człowieka, stworzonego przez Boga, odkupionego przez Syna Bożego. Wielka jest godność młodego człowieka. Staraj się byś niczym niegodnym imienia tego nie splamił. Bądź prawy i czysty, unikaj grzechu, zwłaszcza nieczystego.

5. Pracuj chętnie, cudzą pracę szanuj, dąż do sprawiedliwości społecznejRoztropnie kierowaną pracą możemy budować silną i szczęśliwą Polskę. Kto umie pracować i zna trud pracy, ten nigdy nie pokusi się o zniszczenie owoców cudzej pracy, ani dorobku poprzednich pokoleń, czy dobra wspólnego.

6. Szerz chrześcijańską kulturę życia. Bądź uprzejmy, koleżeński, pomagaj chętnie bliźnimGrzeczność i uprzejmość charakteryzuje dojrzałego chrześcijanina, który nie ma rozchwianej osobowości, ale w każdej sytuacji potrafi się znaleźć i uszanować innych ludzi.

7. Obowiązki spełniaj sumiennie, bądź karny i posłusznySumienność i punktualność są niezbędne w każdej pracy. Bez nich wszystko, co robimy, będzie niedokładne. Praca zbiorowa wymaga od nas podporządkowania się, karności i posłuszeństwa. Bez dobrego kierownictwa i karności marnuje się wiele sił i środków.

8. Dbaj o zdrowie i rozwój fizycznyUprawiaj ćwiczenia fizyczne, nie używaj napojów alkoholowych. Sport, turystyka, ćwiczenia fizyczne, to nie tylko rozrywka, ale także ważny czynnik kształtowania osobowości i wzmocnienie sił fizycznych. Katolik jest nie tylko człowiekiem wielkiego „ducha”, ale i harmonijnie rozwiniętego ciała. Troska o integralny rozwój psychofizyczny jest także wykładnikiem naszej osobistej wiary. Dlatego zwracamy uwagę na twórczy wypoczynek i kulturalne, urozmaicone spędzanie wolnego czasu.

9. Bądź gospodarny, oszczędny, cudze dobro szanujPolska potrzebuje dzisiaj dobrych „gospodarzy”. Budujemy nasze państwo po wielu latach rabunkowej gospodarki. Ucz się gospodarować swoimi pieniędzmi i staraj się je jak najlepiej „zainwestować”.

10. Bądź stały w przekonaniach wytrwały w działaniu, pogodę ducha nieś w swe otoczenieMyśląc o Bogu w świecie wyrabiaj sobie katolicki pogląd nas świat. Tym przekonaniom masz pozostać wierny. Bądź wytrwały w postępowaniu według swoich zasad, chociażby narażało cię to na nieprzyjemności, czy drwiny. Zadowolenie z tego, że wytrwałeś, będzie dla ciebie najlepszą nagrodą. Pogoda ducha i uśmiech niech promieniują z twojej osobowości. Spokój i umiejętność rozładowywania napiętych sytuacji niech będą darem jaki możesz zaofiarować innym. Wystrzegaj się taniej rozrywki i beztroskiej wesołkowatości.